Pelé diende in zijn loopbaan slechts twee clubs: Santos en New York Cosmos. Zijn meeste faam verwierf de aanvaller echter als international van Brazilië. Liefst drie keer veroverde Pelé de wereldtitel met De Goddelijke Kanaries, een record dat nog altijd staat.

De triomf van 1958 maakte diepe indruk. Op zeventienjarige leeftijd was Pelé de grote smaakmaker op het toernooi in Zweden. Hij begon nog als reservespeler, maar bondscoach Vicente Feola kon al snel niet meer om de nieuwe ster heen. Pelé maakte de enige treffer in de kwartfinale tegen Wales, nam een hattrick voor zijn rekening in de halve eindstrijd tegen Frankrijk (5-2) en was in de finale tegen Zweden (5-2) tweemaal trefzeker.

Op het WK 1962 kon Pelé zijn team na een vroeg in het toernooi opgelopen blessure niet meer van dienst zijn, maar ook zonder de toenmalige beste speler ter wereld prolongeerde De Selecão de wereldtitel.

Tijdens de mondiale eindronde van 1966 was Pelé meermaals het slachtoffer van brute overtredingen. 'Ik speel nooit meer op een WK', liet de woeste aanvaller optekenen na de vroege uitschakeling van Brazilië.

De spits hield geen woord: tijdens het WK van 1970 in Mexico was Pelé op 29-jarige leeftijd misschien wel beter dan ooit. Vreemd genoeg schreef hij op dat toernooi vooral historie door drie bijna-goals. Het was een kopbal van Pelé die Gordon Banks tot zijn iconische redding bracht, de Tsjecho-Slowaakse sluitpost Ivo Viktor zag een majestueuze lob van de voetbalicoon net naast zijn doel belanden (zie video) en de Uruguayaanse keeper Ladislao Mazurkiewicz werd gedold met een schijnbeweging.